برقگیر

زمانی که رعد و برق یا صاعقه به ساختمانی برخورد می‌کند، در هر جسم رسانایی که در ساختمان موجود باشد، جریان پیدا می کند تا راه خودش را به سوی زمین باز کند. در اکثر موارد این فرایند از طریق سیم‌های مفتولی یا الکتریکی انجام می‌گیرد. هرچند بعضی اوقات خود ساختمان می‌تواند نقش رسانا را ایفا کند. زمانی که جریان برق از بین سیم‌ها عبور کند، می‌تواند موجب خسارت تجهیزات برقی شود و حتی ممکن است باعث آتش‌سوزی و نابودی ساختمان شود.

بنابراین برای جلوگیری از بوجود آمدن چنین مشکلاتی از سیستم برقگیر استفاده می شود. برقگیر جلوی جریان الکتریسیته را گرفته و با استفاده از وسایل رسانا آن را به سمت زمین هدایت می‌کند. اولین نوع برق گیر، برق گیر فرانکلین بود. (یک رسانای برقگیر نوک تیز که توسط بنجامین فرانکلین چیزی در حدود سال‌های ۱۷۴۹ تا ۱۷۵۲ گسترش یافت.) عملکرد برق گیر فرانکلین ساده بود. حجم بار الکتریسیته قبل از آنکه بتواند به اندازه‌ی کافی زیاد شود تا تبدیل به رعد و برق شود، به آرامی از ابر تخلیه می‌شد. یکی از مشکلات برقگیر فرانکلین این بود که به زمین وصل نمی‌شد و در نتیجه خوب عمل نمی‌کرد. آن مشکل هم سرانجام با اختراع اولین برقگیر زمینی توسط دانشمند اهل چک، پروکوب دیویس در سال ۱۷۵۴ برطرف شد.

برقگیر یا به عبارت دقیق‌تر سیستم ایمنی در برابر جریان الکتریسیته به دقت طراحی شده تا ساختمان‌ها را از ضربه‌های ناگهانی آذرخش‌ها و خسارات هایی که می توانند ایجاد کنند را محافظت کند. سیستم برقگیر متشکل از یک میله‌ی فلزی نوک تیز به ضخامت یک اینچ، سیم‌های رسانا و سیم‌های دفن شده در زمین است. از این رو میله‌های صاعقه گیر فقط قسمتی از این سیستم است و مفتول‌های رسانا و سیم‌های دفن شده در زمین هر دو به طور مساوی نقش مهمی در تغییر جهت جریان الکتریسیته به سوی زمین بدون ایجاد هرگونه خسارتی به ساختمان به عهده دارند.

سیستم چراغ اعلام خطر هواپیما (Aircraft Warning Light – ACWL):

اصولاً درکشورهای مختلف استانداردهای متفاوتی برای صنایع هوایی تعریف شده است که هدف کلی تمامی این آنها حفظ جان انسانها در درجه اول و کاهش خطرات احتمالی می باشد.جامعترین و در عین حال معتبرترین استاندارد موجود در صنایع هوایی جهان استاندارد ICAO (International Civil Aviation Organization) بوده، که در کشور ایران نیز اغلب این استاندارد مرجع تصمیم گیریها می باشد.
مطابق این استاندارد (ICAO – Annex 14) و برای جلوگیری از هرگونه برخورد احتمالی، کلیه ساختمان های بلند، برج ها، دکل های برق فشارقوی، دکل های مخابراتی و … میبایست مجهز به سیستم چراغ اعلام خطر هواپیما(Aircraft Warning Light) باشند.
بر اساس استاندارد ICAO چراغ اعلام خطر هواپیما از نظر شدت نور به سه دسته کلی تقسیم میشوند که با توجه به شرایط خاص پروژه موارد مصرف آنها متفاوت است:
– شدت کم (Low Intensity)
– شدت متوسط (Medium Intensity)
– شدت زیاد (High Intensity)

امروزه با پیدایش انواع لامپ های LED با طول عمر بسیار بالا (100،000 ساعت)، جایگزین مناسبی برای انواع لامپ های مشابه پیدا شده است و اغلب سازندگان و مصرف کنندگان تمایل به استفاده از این نوع لامپ در سیستم ACWL دارند.
در پروه های نفت، گاز و پتروشیمی نیز بدلیل وجود تجهیزات مکانیکی با ارتفاع زیاد، استفاده از این سیستم الزامی می باشد.از طرف دیگر بدلیل وجود محیطهای خطر(Hazard Area) کلیه تجهیزات برقی میبایست از نوع ضد انفجار (Explosion Proof) انتخاب شوند.